Podstawy wymiarowania konstrukcji żelbetowych cz.3

tmpa7b4-1Schemat zarysowań i układu zbrojenia belki żelbetowej swobodnie podpartej.

Faza III. W wyniku dalszego zwiększania obciążenia faza II przechodzi w fazę III (fazę zniszczenia). W przekrojach zarysowanych zwiększają się naprężenia i odkształcenia w zbrojeniu rozciąganym, zmniejsza się wysokość strefy ściskanej betonu, zwiększają się naprężenia w tej strefie, a ich wykres ulega dalszemu zakrzywieniu. Z chwila wystąpienia w zbrojeniu rozciąganym naprężeń równych granicy plastyczności stali następuje przyrost odkształceń tego zbrojenia bez przyrostu naprężeń (zjawisko płynięcia stali). Jest to przyczyną wydłużenia rysy (zmniejszenia wysokości strefy ściskanej betonu) i zwiększenia jej rozwarcia, a w konsekwencji zwiększenia naprężeń w betonie do wartości odpowiadającej jego wytrzymałości na ściskanie i zmiażdżenia betonu strefy ściskanej. W opisanym wypadku przyczyną zniszczenia jest więc osiągnięcie w zbrojeniu rozciąganym naprężeń równych granicy plastyczności stali, a w betonie strefy ściskanej naprężeń równych wytrzymałości betonu na ściskanie.

W razie zastosowania odpowiednio dużego przekroju rozciąganego zbrojenia (przezbrojenia elementu) przyczyną zniszczenia staje się zmiażdżenie betonu strefy ściskanej. Naprężenia w zbrojeniu strefy rozciąganej nie osiągają wówczas granicy plastyczności stali, a więc zastosowane zbrojenie nie będzie w pełni wykorzystane. Z tego powodu pole przekroju zbrojenia nie powinno być większe od uznanego za maksymalne w elementach żelbetowych z betonu poszczególnych klas.

Opisane wyżej fazy naprężeniowe dotyczą przekrojów prostopadłych (normalnych) do osi podłużnej elementu. W przekrojach tych powstają rysy prostopadłe do tej osi.

W przy pod porowych strefach belek, gdzie występują jednocześnie momenty zginające i sity poprzeczne, mogą w przekrojach ukośnych (nachylonych pod kątem do osi belki) pojawić się rysy ukośne. Również wyczerpanie nośności tych przekrojów’ może być przyczyną zniszczenia elementów’ żelbetowych.

Wymiarowanie przekrojów prostopadłych (na momenty zginające) wiąże się z określeniem niezbędnego pola przekroju zbrojenia podłużnego, a wymiarowanie przekrojów ukośnych (zazwyczaj na największe siły poprzeczne) — z określeniem niezbędnego pola przekroju zbrojenia poprzecznego, tj. strzemion i ewentualnie prętów odgiętych.