Ochrona powierzchniowa — ograniczająca dostęp środowiska agresywnego do powierzchni konstrukcji —polega zazwyczaj na:
• zaimpregnowaniu stwardniałego betonu (zastosowanie ochronnej obróbki powierzchniowej), np. cieczami o małej lepkości, które wnikając w beton powodu ją zmianę jego niektórych cech fizykochemicznych,
• wykonaniu odpornych chemicznie powłok malarskich nanoszonych na odpowiednio przygotowane podłoże betonowe,
• zastosowaniu powłok bitumicznych w postaci lepików, roztworów, emulsji i mas nakładanych na zimno lub gorąco; w ten sposób zabezpiecza się głównie konstrukcje narażone na działanie środowisk agresywnych wodno-gruntowych.
Jako ochronę; całkowicie eliminującą dostęp środowiska agresywnego do powierzchni konstrukcji stosuje się:
• powłoki grubowarstwowe niezbrojone z ciekłych wyrobów żywicznych bądź, kompozytów żywicznych,
• powłoki grubowarstwowe zbrojone (laminaty) z ciekłych kompozycji żywic sztucznych lub kompozycji asfaltowych oraz zbrojenia w postaci mat i tkanin z włókna szklanego lub ciętego włókna szklanego,
• wykleiny z materiałów rolowych lub zabezpieczenia z blachy, wykonywane z folii z polichlorku winylu, polietylenu, poliizobutylenu, polipropylenu, z pap asfaltowych lub z arkuszy odpowiednich blach bądź folii metalowych, np. miedzianej, ołowiowej, wysokostopowej.
Powłoki grubowarstwowe stosuje się zazwyczaj do zabezpieczania powierzchni konstrukcji betonowych, w których konieczne jest uszczelnienie licznych szczegółów (np. przebić rurociągów, otworów technologicznych, zakotwienia śrub fundamentowych), a wykleiny — na powierzchniach bez uszczelnień miejscowych.