Zastosowanie konstrukcji żelbetowych wyprzedziło nieco ich – teorię. Powszechnie uważa się, że początek teorii żelbetu dały artykuły opublikowane w 1886 r. przez K. Koenena, a także prace F. Coigneta (1889 r.) i innych badaczy.
Należy podkreślić, że wśród twórców teorii żelbetu znajduje się polski uczony — Maksymilian Thullie (1853-1939), którego pierwsze prace z tego zakresu ukazały się w 1896 i 1897 r. W 1915 r. wydano pierwszy w Polsce podręcznik pt. „Teoria żelbetu” jego autorstwa. Duże osiągnięcia w omawianej dziedzinie są też dziełem Maksymiliana T. Habera (1872-1950), który w 1904 r. opublikował prace dotyczące płyt i belek żelbetowych.
Za autora metody obliczania elementów żelbetowych, znanej pod nazwą metody klasycznej (naprężeń liniowych), uważa się Belga P. Chrislopha, który pracę swą opublikował w 1899 r.
W 1934 r. Austriak K. Saliger, a w 1935 r. Rosjanin A. F. Loleit opracowali nową teorię obliczania elementów żelbetowych, opartą na nośności granicznej. Z tej teorii wywodzi się wymiarowanie konstrukcji żelbetowych metodą odkształceń plastycznych. Metodę lę wprowadzono do normy polskiej w 1949 r. Od 1977 r. obowiązuje w Polsce obliczanie i projektowanie konstrukcji z betonu metodą stanów granicznych.
Pierwsze koncepcje sprężaniu betonu powstały w USA (P. H. Jackson — 1886 r.) oraz w Niemczech (W. Dohring — 1888 r.). Zadowalających rezultatów w praktyce nie uzyskano jednak przez wiele lat. Spowodowane to było przede wszystkim stosowaniem do sprężania stali zwykłej, a więc o małej wytrzymałości na rozciąganie, a także nieuwzględnianiem strat siły sprężającej. Dopiero dzięki pracom wybitnego uczonego i praktyka francuskiego E. Freyssineta oraz postępowi w dziedzinie technologii betonu i stali uzyskano w lalach trzydziestych XX w. pozytywne wyniki zastosowania konstrukcji z betonu sprężonego. Szybki rozwój tych konstrukcji nastąpił w okresie powojennym.
W Polsce konstrukcje z betonu sprężonego stosuje się praktycznie od lat pięćdziesiątych, m.in. w 19.53 r. w Starym Młynie koło Końskich oddano do użytku pierwszy w kraju most kablobetonowy; jest to most drogowy o konstrukcji płytowej rozpiętości 12 m.
Obecnie na rozwój konstrukcji z betonu wpływ ma zarówno doskonalenie technologii ich realizacji, jak też stosowanie betonu o coraz większej wytrzymałości na ściskanie. Ze względu na tę wytrzymałość na ogół rozróżnia się następujące rodzaje betonu:
• beton zwykły (BZ) o wytrzymałości do 50 MPa,
• beton wysokowartościowy (BWW) o wytrzymałości 50-100 MPa,
• beton bardzo wysokowartościowy (BBWW) o wytrzymałości 100- 150 MPa,
• beton ultrawysokowartościowy (BUWW) o wytrzymałości powyżej 150 MPa.
Oczywiście uzyskanie betonów wysokowartościowych wymaga doboru odpowiedniego składu mieszanki betonowej (użycia właściwego kruszywa, cementu, superplastyfikatorów, mikrokrzemionki, mączki kwarcowej itp.) i stosowania właściwej technologii ich wykonania.