Ze względu na technologię wykonania konstrukcje z betonu można podzielić na trzy podstawowe grupy: monolityczne, prefabrykowane i zespolone.
Konstrukcje monolityczne wykonuje się w miejscu ich występowania (wbudowania) w obiekcie budowlanym. Ich wykonanie składa się na ogól z następujących czynności:
• wykonanie deskowania konstrukcji,
• przygotowanie i montaż zbrojenia,
• przygotowanie, ułożenie i zagęszczenie mieszanki betonowej,
• pielęgnowanie betonu oraz zdjęcie deskowania (rozformowanie) po uzyskaniu przez beton wymaganej wytrzymałości.
Otrzymana w len sposób konstrukcja charakteryzuje się dużą sztywnością, gdyż wszystkie jej elementy stanowią jednolitą całość, a więc wykazują ciągłość struktury betonu oraz tzw. ciągłość konstrukcyjną.
Tradycyjny sposób wznoszenia omawianych konstrukcji ma wiele wad, do których m.in. należą:
• konieczność wykonania rusztowań i deskowań,
• dość długi okres budowy, związany z czasem potrzebnym na uzyskanie przez beton odpowiedniej wytrzymałości,
• sezonowość i duża pracochłonność robót.
Wiele z wymienionych wad wyeliminowano dzięki wprowadzeniu nowocześniejszych metod realizacji. Metody te charakteryzują się m.in.:
• stosowaniem powtarzalnych deskowań przestawnych, przesuwnych bądź ślizgowych,
• zastosowaniem zbrojenia w postaci siatek i szkieletów wykonywanych fabrycznie i montowanych na budowie,
• przygotowaniem mieszanki betonowej w betonowniach i jej dowożeniem na budowę,
• zastosowaniem różnego rodzaju zabiegów przyspieszających twardnienie betonu.
Dzięki temu konstrukcje monolityczne są obecnie stosowane w wielu dziedzinach budownictwa, zwłaszcza gdy jest wymagana duża sztywność budowli, odporność na działania dynamiczne (np. drgania od urządzeń pracujących w budynku), wpływy sejsmiczne itp.