Konstrukcje prefabrykowane są montowane z odrębnych prefabrykatów, tj. elementów wykonanych poza miejscem ich wbudowania, w wytwórni stałej lub poligonowej. Konstrukcje te charakteryzują się wieloma zaletami. Najważniejsze z nich to:
• zmechanizowanie produkcji prefabrykatów w wytwórniach i możliwość wytwarzania elementów o dużym stopniu wykończenia, co oznacza zmniejszenie ilości robót wykończeniowych na budowie,
• skrócenie czasu wykonania (montażu) i oddania obiektu budowlanego do użytku, w porównaniu z obiektami wznoszonymi metodami tradycyjnymi,
• możliwość prowadzenia robót w ciągu całego roku, a więc wyeliminowanie ich sezonowości,
• na ogół niewielkie zużycie materiałów na rusztowania i deskowania (formy wielokrotnego użycia).
Podstawową wadą konstrukcji prefabrykowanych jest trudność prawidłowego rozwiązania złączy i zapewnienia im trwałości oraz ognioodporności odpowiadającej całej konstrukcji obiektu budowlanego. Konstrukcje te mają też na ogół mniejszą sztywność niż monolityczne. Ponadto podjęcie wytwarzania prefabrykatów wymaga przeznaczenia dość dużych nakładów inwestycyjnych na budowę wytwórni. Konieczne jest też zapewnienie środków transportu w celu dostarczenia materiałów na prefabrykaty do wytwórni, a następni# prefabrykatów na budowę, a ponadto zastosowanie odpowiedniego sprzętu (dźwigów) do montażu zwykle dość ciężkich elementów.
Elementy prefabrykowane są obecnie stosowane we wszystkich dziedzinach budownictwa.
Konstrukcje zespolone powstają w wyniku zapewnienia wzajemnej współpracy jednego lub kilku wcześniej wykonanych elementów żelbetowych, stalowych bądź sprężonych oraz betonu uzupełniającego lub żelbetowej płyty współpracującej, wykonanych w terminie późniejszym.
Elementy zespolone: a) belka prefabrykowana dwuteowa z żelbetową płytą monolityczną, b) belka prefabrykowana teowa z nadbetonem (betonem uzupełniającym), c) belka stalowa z żelbetową płytą monolityczną, d) fragment stropu z płytą żelbetową na blasze fałdowej.
Elementy wykonane wcześniej (najczęściej prefabrykaty) projektuje się lak, aby przeniosły wszystkie obciążenia występujące przed osiągnięciem przez beton uzupełniający pełnej wytrzymałości, a więc przed uzyskaniem całkowitej nośności konstrukcji zespolonej.
Podczas wykonywania konstrukcji zespolonej nie trzeba stosować deskowań ani rusztowań; zwykle wystarcza czasowe podparcie prefabrykatów. Ponadto, wskutek zespolenia uzyskuje się konstrukcję sztywniejszą od odpowiadającej jej konstrukcji prefabrykowanej.
Konstrukcje zespolone stosuje się jako przekrycia, stropy, ustroje nośne mostów i innych budowli.